Bugün gittim ve kendime bir selfie çubuğu aldım. Çoğu kişi için bir nevi mutluluk çubuğu. Benim için o denli abartı bir his yaratmasa da bir süredir almayı düşündüğüm bir aletti. Tabi gün içinde bir yerde unutmayı da ihmal etmedim.
Cep telefonlarına yeni yeni kamera girdiği günlerde insanların çılgınca kendi fotoğraflarını çekmelerini fark ediyordum. Çoğu kişi tabii ki bunu yakınlarına göstermiyordu. Bu biraz bana saçma gelse de insanları kendi çapımda yargılamayı pek sevmem. Sonra zaman içinde aslında bunun biraz da faydalı bir uğraş olduğunu da fark etmedim desem yalan olur. Bence insanın kendi fotoğrafını çekmesi bir farkındalık yaratıyor.
Kendim için fark ettiğim, normal durduğumu sansam da yüz ifadem bezgin, sıkkın veya yorgun bir ifade yansıtıyormuş. Bazen gerçekten yorgun olduğum içindi. Ama bunu insanlara hissettirmek istemiyordum. Çünkü bunu kendileri ile ilgili olarak algılıyorlardı. Bunu nasıl yenebileceğimi çalıştım. Bugün hala bu konuda çok başarılı olamasam da en azından dudaklarımın ucunu yukarı doğru kıvırmayı kendime hatırlatabiliyorum. Yorgunum ama bu senden değil, kansızlıktan ve metabolizma yavaşlığından ey dost! İşin doğrusu hayatımda oldukça iyi bir fark yarattı.
Az önce bir konuyu araştırırken haber sitelerinden birinde internet fenomenleri ile ilgili bir yazı vardı. Merak edip sayfalarını inceledim. Yüz binlerce takipçileri var. Diğer insanlara ilham veriyorlar, o yüzden bu denli popüler oluyorlar. Yaşadıkları hayatları, daha doğrusu hayatlarından sadece bir fotoğraf karesi ile ilham veriyorlar.
Lider diye onu peşinden takip edenlerin olduğu kişiye deniyor. Bazı beyaz yakalı yöneticiler kendi kendilerine bu sıfatı yakıştırsa da aslında, lider dedirten onun adımlarının takipçileri...
Şöyle bir durumu Türkiye'de görmek gerçekten ilginç olurdu: Bu fenomen olanlar basit bir yayınla belirli bir günde insanları toplayıp; atıyorum ağaç dikmeye getirseler veya başka bir şey, toplumun işine yarayacak bir aktiviteyi tetikleseler... Bu gerçekten mümkün olabilir mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder