İş kurma hadiseleri

Genellikle bir oyalanma içindeyiz. Sanki oyalanmazsak dünya hakkımızda "aa bak tembel tembel yatıyor" diyecek. Oysa dünyanın zerre kadar umurunda değiliz. Sevgili egom kabul et artık, hiç birimiz eşsiz kar taneleri değiliz. O yüzden de dünya bizi takip etmiyor.

Bu nedenden olsa gerek, bir saniye bile kendimize nefes alma fırsatı tanımadan oradan oraya, o işten bu işe koşup duruyoruz. Olur da koşacak bir yer bulamasak da kendimizi saklıyoruz. Şimdi ben bu satırları yazar ve sizde okurken (ben içinizden geçtiğini düşüneceğim) çevrenizdeki haytaları düşünüp "peh, sen öyle san" diyeceksiniz. Ama dikkat edin, onların bile en az dillerine bir iş vardır.

İşsiz hayat, yani gerçekten yapacak bir şeyin olmadan öylece durmak çoğu insan için dayanılmaz bir şeydir.

Şimdi gözünüze getirin, bir kişi güzel bir çınar ağacının altında tahta bir sandalyede, tahta bir masaya yaslanmış halde oturuyor. Belki önünde de yarısı içilmiş bir bardak çay vardır. Siz de kan ter içinde koşturmuş bir yerden, yarım yamalak bir işi tamamlamışsınız. Gidip oturuyorsunuz yanına:

- Naber abi
- Hiç, senden naber
- N'olsun, koşturup duruyoruz işte.
- Güzel
- E işler güçler nası abi
- İşim yok ki
- Nası yani
- Hımm yok işte. oturuyorum burda
...

Allah Allah der

Sonra bunu içine sindiremez, bir tatsızlık çıkarır gider. Sakin sakin oturan kişileri kimse sevmez :)

Bende böyleyim. İşten ayrıldım, iki dakka yerimde huzur içinde oturamadım. Sanki tüm dünya yargılıyor gibi, elli bin işe girdim. Şimdi de kendime şaşkın şaşkın soruyorum ne oluyor diye...